Dit artikel werd eerder gedeeld op LinkedIn door Hanneke Slob in het kader van de Bloeizone Fryslân. Onderstaand artikel betreft een verkorte versie [door Mirthe Dolk].

Harma van Dijk-van der Mei (82) woont in Haulerwijk, Friesland. Ze houdt van de natuur en leeft met de auto-immuunziekte reumatoïde artritis. Sinds kort heeft ze een zitdriewieler met elektrische trapondersteuning en de ritjes hiermee hebben haar leven veranderd.

Op welke manier is jouw mobiliteit veranderd?

“Ik heb dus al heel gauw een fiets met lage instap gekregen. Zo kon ik met de voeten op de grond, aangepast naar mijn lichaam. Dat beviel mij heel goed. Die heb ik een jaar of zes gebruikt, maar ja, dat afstappen ging toch moeilijker. Ik vertrouwde mezelf niet meer. Dat was geen elektrische fiets, dus ik kon ook haast niet zelf meer trappen. Toen is er eerst een loopfiets gekomen. Die loopfiets was ideaal! Ik had een tasje vooraan het stuur hangen. Ik kon even naar het dorp toe, ik kon even naar het bos gaan, dus ik was zelfredzaam.

Nu heb ik sinds kort een andere fiets aangeschaft: een Easy Rider. Dat is een zitdriewielfiets. Nu kan ik zelfs met de fiets die boodschappen doen die ik anders met de auto zou doen, want er zit ook een elektrische motor aan. Dus ik heb meer mogelijkheden. De afstand die ik nu kan maken is groter.”

Hoe bevalt je zitdriewielfiets?

“De wereld gaat voor mij open! Ik kom op plekken waar ik in een paar jaar niet geweest ben. Ik ben in het begin naar het Fochteloërveld gefietst. De heide bloeide en mooie blauwe klokjes bloeiden, en ik heb genoten. Mijn familie fietste achter mij aan, die hielden mij in de gaten en hielpen mij: “Daar kun je door, daar kun je langs!”.

Na een weekje was ik er helemaal aan gewend. Ik voelde me veilig en goed. Ik weet nu precies hoe ik de bochten moet nemen en ik weet precies hoeveel ruimte ik mensen moet geven. Je stapt niet van de ene op de andere dag op een driewielfiets. Alles moet je leren en oefening baart kunst. En ik kan hier heerlijk fietsen, want de fietspaden hier in Nederland zijn geweldig: allemaal fietspad!”

Hoe draagt de fiets bij aan je geluk?

“Ik houd dus van de natuur, ik hou van bloemetjes, boompjes, van mooie bomen en ik houd van genieten. Dus mijn blik gaat dan toch even weer verder, dat ik niet alleen het huishouden en de tuin wil doen. Ik wil verder, ik wil meer. En dat kan ik nu.

Een belangrijke waarde in mijn leven is dat ik niet afhankelijk ben van andere mensen. Ik heb wel mensen nodig die mij helpen, maar de gewone dingen kan ik nog zelf doen. Want ik kan zelf nog naar de bibliotheek, ik kan zelf nog naar het bos, ik kan zelf nog mijn financiën regelen, en noem maar op. Autonomie vind ik heel belangrijk. Ik ben in staat om mijn eigen leven te leiden.

Zolang je geestelijk nog goed bij de tijd bent, dan zijn er heel veel mogelijkheden voor zelfredzaamheid. Je doet iedere keer stapjes: dan ben je hieraan toe, dan ben je daaraan toe. Zelf weet je niet altijd wanneer dat is, daar moet je attent op gemaakt worden. Mijn familie heeft me daarop attent gemaakt. Maar je moet het nooit zo ver laten komen dat je valt.”

Hoe reageren anderen op je?

“Mensen waar ik mee om ga hebben allemaal nog een gewone fiets of een fiets met een motor eraan, een e-bike. In eerste instantie zeggen ze: “Oeh heden, Harma nou!” Maar het went. Je valt natuurlijk op met een driewieler, maar ik schaam me er niet voor. Ik vind het geweldig dat ik nu zo kan fietsen. Natuurlijk, je wilt bij de ‘gewone’ mensen horen. Bij de ‘gezonde’ mensen die alles nog kunnen. Ik had het vroeger ook wel een klein beetje. Maar als je ouder bent, moet je inleveren en dan moet je soms stapjes terugdoen. Zo werkt dat. Iedereen kan daar moeite mee hebben. Ik ben er overheen, het interesseert me helemaal niets meer. En het staat helemaal niet gek. Mensen gaan je onderweg groeten, en zeggen: “Zo kan het ook!”

Hoe kunnen meer mensen een zitdriewielfiets gaan zien als een verrijking van hun leven?

“Je moet het taboe doorbreken. Sommigen kijken nog naar driewielers als mensen die een geestelijke of lichamelijke beperking hebben. Dat was het idee van vroeger en die associatie is er nog steeds.

Nu ik deze stap heb gezet, denk ik: ja! Zo is het met alles. Zo ook de rollator. Het is even een stap om te nemen, maar als je dat hebt gedaan, dan is het ideaal. Je kan er even op gaan zitten, je kan even uitrusten. Het zijn hulpmiddelen. Zo is het ook met een driewielfiets. Je valt niet om, je blijft stevig staan op de weg. En er wordt zo op gehamerd: oudere mensen, blijf in beweging! Ga naar buiten, verruim je blik.